Het coronavirus zet de wereld op zijn kop en zorgt voor een regelrechte crisis. Het resultaat? Serieuze en ernstige nieuwsberichten en zware gesprekken. Om het hier en daar een beetje lichter en luchtiger te maken, verschijnt elke woensdag een column van Hans Verstraaten over opmerkelijke zaken binnen de retail.

‘Koop lokaal!’ staat er op grote borden in mijn stad Tiel. Ik besloot geheel gehoor te geven aan deze oproep aangezien de ene na de andere winkel in Tiel zich schaart in de gruwelijke categorie: leegstand. 

Ik begon bij Slagerij Pitlo (Hoogeindsestraat 10) die vlees verkoopt met een verhaal: ‘Zo hebben we de keuze gemaakt om met het Limburgs varken (LIVAR), regionaal rundvlees en kip met een verhaal te werken, dit geeft onderscheid binnen het vleesconcept.’ Ondanks dit modieuze gezwets kocht ik een kip, maar een verhaal kreeg ik er niet bij, ook niet een dank je wel of een tot ziens trouwens. Wat voor verhaal zou dat eigenlijk zijn? ‘Hallo, ik ben Els de kip. Ik ben nu dood maar toen ik nog leefde liep ik de hele dag vrolijk rond!’
PS: Ik vond het antwoord op mijn vraag waar die kip vandaan kwam niet echt bevredigend. Het antwoord: ‘Geen idee.’   

Ik was weer eens mijn fietssleuteltje kwijt en bracht mijn fiets naar StyleCycles Fietsplezier (Nieuwe Tielseweg 69). Slot doorzagen, nieuw slot erop: 55 euro. Zeg, lokale fietsenmaker, vind je het zelf niet wat veel voor, schat ik, een kwartiertje werk? En waarom moest ik drie dagen wachten voor, schat ik, een kwartiertje werk? Maar verder niets dan lof over StyleCycles Fietsplezier, afgezien dan van die belachelijke rekening en, oh ja, van die wel erg onplezierige medewerker.
PS: een reservesleuteltje was wel handig geweest. 

Zo, nou even een kop koffie op het terras van het lokale restaurant De Merckt (Plein 29-37). Het was lang wachten. Maar hé, daar had je een ober!
‘Hier is uw biertje, meneer.’
‘Ik had geen bier besteld. Maar kan ik een kof...’
En weg was ie weer. 
Ik zag nu de ene na de andere ober en serveerster het terras op wandelen, maar de ene na de andere ober en serveerster zag mij niet zitten. Ik was eindelijk dat waar ik als jongetje van droomde: een onzichtbaar mens.
PS: McDonald’s (Bergakker 11) serveert heerlijke koffie. Binnen twee minuten. En er is een fraai terras.

Dit is een erg mooi liedje van wijlen Tom Petty: The hardest part is the waiting. Dat was vandaag mijn soundtrack. Want bij De Woonstee (Markt 6) zag ik niemand, geen klant, geen medewerker. Zoals Nummer 14 ooit zei: elk nadeel hep zijn voordeel. Het voordeel hier was dat je je makkelijk aan de anderhalvemeterregel kon houden, wat zeg ik, vijf, zelfs vijftien meter was ook makkelijk te doen. Ik heb zoals bekend niet veel verstand van retailen, maar dit weet ik dan weer wel: als je een winkel hebt is het handig als je ook een medewerker hebt die erin staat. 
PS: Voor De Woonsteeërs, wie en waar jullie ook zijn: ik was van plan zo’n zeshonderd euro te besteden aan twee designstoelen. Jammer.

Jawel, het klopt helemaal wat ze over lokale retail zeggen: vriendelijk, gastvrij en niet te vergeten een werkelijk geweldige service.