Ik heb een wet bedacht, mensen. Een echte retailwet: een verrassende, nog nooit bedachte wet. En die heb ik als Tielenaar ook nog eens in het Engels bedacht: retail is detail. Nu ik toch bezig ben in de Engelse taal: dit lijkt me een echte eyeopener.

Even zomaar een detail uit de praktijk. Het betreft Albert Heijn, Molenstraatje 2, Tiel. Ik stond daar gisteren bij de servicebalie toen er een moeder met haar dochtertje van zeven, acht jaar kwam binnenstormen. Haar dochtertje moest ontzettend nodig plassen. “Mag ze alsjeblieft even gebruikmaken van het toilet?” vroeg de moeder haast smekend en o- zo-beleefd.

Het meisje dat achter de servicebalie stond: “Sorry, dat is tegen de regels.”

“Oh, voor deze ene keer... Ik ben hier vaste klant en...”

“Sorry, echt sorry,” zei het meisje achter de servicebalie dat zo te horen er als mens heel anders over dacht dan als personeelslid van Ahold Delhaize. Moeder en dochtertje stormden de winkel uit om ergens in het wild te gaan plassen.

“Kan ik u helpen, meneer?” vroeg het servicebaliemeisje aan mij. “Laat maar,” zei ik en fietste naar Jumbo.

Een meisje dat hoognodig naar de wc moet niet helpen, het is maar een detail hoor. Kutwinkel.

Op een herfstachtige dag vorige week had ik opeens ontzettend zin in een broodje worst. En waar haal je een broodje worst? Juist, bij HEMA! In dit geval bij HEMA, Markt 3a, Tiel. Achter de desbetreffende balie stonden drie mensen te wachten, keurig anderhalve meter afstand bewarend, want hé, wij in Tiel zijn van law & order.

Ik ging ook in de rij staan. Er ontbrak hier iets, namelijk een Hema-medewerker achter de desbetreffende balie. Vier meter verderop bevond zich een kassa met daarachter een medewerkster die uit haar neus stond te vreten. Kennelijk is het bij HEMA verboden om je te verplaatsen van een plek waar niks te doen is naar een plek waar de rij klanten steeds langer wordt. En nu werd die rij steeds kleiner, want het bleef leeg achter desbetreffende balie.

Ik gaf de moed ook maar op. Ach, hongerige klanten niet bedienen, het is maar een detail. Zij het best een groot detail (ja, eindredactie, ik weet ook wel dat een detail per definitie klein is). Kutwinkel.

Ik had stofzuigerzakken nodig voor het merk Sauber en toog naar Blokker, Waterstraat 42, Tiel. Daar ging een medewerkster naar het magazijn om de stofzuigerzakken te halen. Ze kwam terug. Ik bekeek de doos. Er zaten wel stofzuigerzakken in maar het woord Sauber ontbrak. Dat vertelde ik de medewerkster. Die liet een zucht van windkracht negen. “Ik zal het toch wel weten, hè?”

“Maar...”

“Pinnen?”

Thuisgekomen stelde ik vast dat de stofzuigerzakken niet in de stofzuiger pasten. En moest weer terug naar de zuchtmevrouw. Die liep met flinke tegenzin wederom naar het magazijn. Ach, wat zeurde ik ook. Een stofzuigerzak is slechts een onbeduidend detail in een harde, meedogenloze wereld. Kutwinkel.

Dit was de oogst van een week. Andermaal, het zijn maar details, hè. Maar met een stompzinnig detail verander je in een paar minuten een klant in een ik-kom-nooit-maar-dan-ook-nooitmeer-terug-in-deze-kutwinkel-mens.