Door Amnon Vogel
Redactie RetailWatching

Rick Moorman wist al vroeg dat hij was geboren om mode-ondernemer te worden. Wat hem betreft zelfs letterlijk, aangezien zijn wieg daadwerkelijk in de kledingzaak van zijn vader stond. Zijn strijd om in die branche te overleven bracht hem tegen wil en dank tot waar hij nu is: een van de symbolen van de blurringdiscussie. En dat terwijl iets als blurring volgens hem eigenlijk helemaal niet bestaat. “Alleen in Nederland hebben we er een woord voor, in de rest van de wereld gebeurt het gewoon”, zei hij tijdens het event Blurring in Retail.

Moorman Mannen Mode is al sinds 1981 gevestigd aan het Amsterdamse Gelderlandplein. Rick Moorman was al op jonge leeftijd geïnteresseerd in een rol in de zaak van zijn vader, maar die zag dat niet zitten. Eerst ervaring opdoen, was de boodschap. Die nam Moorman junior gretig ter harte. Hij werkte voor productiebedrijven in verschillende landen en jarenlang bij modemerk Van Gils. Toen zijn vader hem na al die jaren afwezigheid vroeg of hij nog een keer terugkwam, stond Moorman niet direct te springen. “Ik verdiende zo verschrikkelijk veel geld, waarom zou ik?” Het overlijden van zijn vader in 1999 brengt daar verandering in. Moorman neemt de zaak over, maar het idee voor House of Men zoals we dat nu kennen is dan nog lang niet aan de orde. Veel hoeft Moorman niet te doen aan de modezaak, ziet hij al snel. “Het was een klassieke papa- en mamawinkel met een perfecte omzet. Ik had er eigenlijk geen toegevoegde waarde.” Dus vult hij zijn tijd met allerhande uitstapjes. Van optredens op radio- en tv tot het voorzitterschap van Sparta Rotterdam en theatertournees, Moorman vermaakt zich prima. Ook als in 2008 de crisis uitbreekt, raakt hij nog niet in paniek. De omzet stabiliseerde en liep later zelfs iets terug, maar niet alarmerend.

Het rapport Retail2020, dat even later verschijnt, doet bij Moorman al wat meer wenkbrauwen fronzen. ‘Een winkel zonder webshop heeft geen bestaansrecht’, luidt een van de conclusies. Was getekend, Cor Molenaar, een retailprofessor die Moorman niet erg hoog heeft zitten. “Die is bijzonder hoogleraar aan Rotterdam School of Management”, schampert hij. “Dat betekent dat hij een gekochte leerstoel bekleedt, gesponsord door Thuisbezorgd.nl, Rabobank en Philips.” Helemaal koud laten de woorden van Molenaar en co hem kennelijk niet, want hij onderzoekt wel degelijk de mogelijkheden voor een webshop. Die is er echter nog steeds niet en die komt er ook niet. Want al in 2013 komt Moorman tot de conclusie: online is een ander spelletje. Hij wijst daarbij op een speler als Zalando, dat destijds nog miljoenen verlies leed, maar wel honderd dagen retourrecht hanteerde. “Kun je je voorstellen dat je als kerstcadeau een paar Uggs bestelt, om ze in mei weer terug te sturen?”, schetst Moorman. Met een partij waarbij dat kan en geld ongestraft in een bodemloze put verdwijnt, ging hij de strijd liever niet aan.

Ontdekkingsreis
In plaats van zich op onlineverkoop te storten, koos Moorman ervoor lessen uit de onlinewereld te trekken voor een eigen concept. “Ik ontdekte dat als je googelde op ‘koffie’, je binnen no-time bij de koekjes zat.” Conclusie: mensen houden er blijkbaar van om op ontdekkingsreis te gaan. Het surfen op internet vertaalde hij in zijn nieuwe winkelconcept House of Men, dat in 2014 het levenslicht zag. Een barbershop, een kooi, een biljart. Alles om de ontdekkingsreis door de winkel te faciliteren. “Mannen blijken gemiddeld maar zeven minuten in een kledingwinkel rond te lopen”, legt Moorman uit. “Mijn doel met House of Men is om daar 21 van te maken, want daarmee verdrievoudig je het verkooppotentieel.”

Maar als die ontdekkingsreis de klant langs een wijnwand leidt, begint de ellende, merkt Moorman in 2015. Na een klacht van de SlijtersUnie krijgt hij een brief op de mat die hem vertelt dat hij in overtreding is. De klacht gaat niet alleen over de wijnwand, maar ook over de zogeheten ‘pakkenborrels’ die Moorman op zijn website aanprijst. De wijnwand blijkt echter te bestaan uit flessen met gekleurd water ter decoratie. De naam van de pakkenborrels, lezingen waarbij een drankje genuttigd kan worden en ook pakken worden verkocht, verandert hij in Pakken Sap Event. Een derde en laatste klacht blijft echter een onoverkomelijk probleem tussen SlijtersUnie en Moorman: het schenken van een glaasje alcohol aan een klant die een grote aankoop heeft gedaan. Als de klant om vijf uur ’s middags geen koffie meer kan zien, biedt Moorman hem een glaasje wijn aan. De houding van de SlijtersUnie biedt echter weinig ruimte voor een opening, blijkt uit de mail die Moorman ontvangt: ‘zolang de wet aan onze kant is, zullen we hem gebruiken’.