Het verhaal vertellen van de mensen op straat – van de gabber tot de voetbalsupporter - in de vorm van kleding gemaakt van tweedehands stoffen. Mode combineren met storytelling en duurzaamheid is wat modeontwerper Carmen Luijt met Stitching Stories doet. De startup wil mensen inspireren met elkaars verhaal en wil tegen polarisatie ingaan.

Hoe is Stitching Stories ontstaan?

“Tijdens mijn studie. Ik studeerde fashion en branding aan de Willem de Kooning academie in Rotterdam. Stitching Stories was mijn afstudeerproject in 2020. 

Ik raak geïnspireerd door culturen en subculturen en wil die in hun kracht zetten. In Rotterdam leven er veel verschillende culturen samen en er zijn verschillende toko’s. De Surinamer zit er naast de Turk; dat vind ik een mooi aanzicht. 

Voor mijn afstuderen maakte ik een collectie geïnspireerd op verschillende subculturen uit Rotterdam: gabbers, jongeren met een tweede etniciteit en voetbalsupporters. In de kledingitems maakte ik een crossover van deze subculturen. Ik legde de karakteristieken naast elkaar en ben dat gaan vermengen. Met de kleding wil ik de verhalen van de mensen op straat vertellen.”

Tekst loopt door onder het beeld. 

Afbeelding: Carmen Luijt en Guillermo Ware - Stitching Stories

Wat wil je ermee vertellen?

 “Toen ik in Rotterdam woonde viel het mij op dat veel mensen een mening over elkaar hebben of vooroordelen. Ik ben meer onderzoek gaan doen naar hennafeesten en hardcorefeesten – 2 feesten die lijnrecht tegenover elkaar staan. Beiden gaan over saamhorigheid, elkaars subcultuur begrijpen, samen zijn en vieren. Gabbers worden al snel als racistisch bestempeld, maar vanuit de aard zijn ze dat niet bleek uit mijn interviews en onderzoek. Ik vond het interessant om dat met elkaar te vermengen en de subculturen samen te brengen. 

Na mijn studie ben ik gaan samenwerken aan Stitching Stories met mijn partner Guillermo Ware, die een strategische rol vervuld. Hij werkt ook als docent op een school in Amsterdam-West. Zijn verhalen daarover inspireren mij steeds weer om een collectie te starten.”

Waar is de kleding te koop? 

“In onze webshop, tijdens evenementen en pop-ups. We verkopen bijna altijd op Sneakerness in Amsterdam. Laatst hadden we een eigen pop-up bij Waterkant in Amsterdam. We zouden in meer winkels willen hangen, maar dat is lastig.”

Leg eens uit.

“Onze kledingcollecties worden voor 90 procent gemaakt van tweedehandsmaterialen, zoals stoffen die overblijven van een meubelbedrijf bijvoorbeeld. Het kunnen ook gordijnen zijn, tafelkleden of de stof van een basketbal. Vaak zijn het dikkere stukken stof en materialen waarvan je niet verwacht dat het een kledingstuk kan worden.

Daardoor is het lastiger om grootschalige collecties te maken en op te schalen om te verkopen in winkels. Anderzijds maakt dat de kleding ook uniek: er is maar een x-aantal van en daarna is het ook echt op.”

Waarom tweedehands stoffen?

“Op mijn opleiding werd het erin geramd dat je als bedrijf duurzaam moet zijn. Ik vind het bovendien ook veel leuker om op deze manier te werken. Dat was vroeger al zo: een tafelkleed dat ik in de kringloop vond, vind ik veel leuker dan een stof die ik op rol kon kopen. Ook voelt het beter. 

Er is al zoveel kleding. Als Stitching Stories er niet zou zijn, zou het niet gemist worden wat dat betreft. Ik doe het dus liever goed door te werken met tweedehands materialen en impactateliers. Zo proberen we eruit te springen en buiten de standaarden te werken.”

Jullie werken met impactateliers. Wat houdt dat in? 

“Het is net zoiets als een sociaalatelier, maar dat is een stichting die geen winst mag maken. Een impactatelier mag dat wel, maar is nog steeds een atelier waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt werken: van vluchtelingen tot mensen die een burn-out hebben gehad en willen integreren. Dat werkt goed voor ons, maar daardoor kun je geen grote aantallen afnemen, zoals in China gebeurt bijvoorbeeld. In de ateliers wordt de productie uitgevoerd van mijn ontwerpen in de maten small, medium en large. De productie komt bij ons neer op maximaal 30 items, soms per design, soms in totaal.”

De designs zijn behoorlijk uitgesproken: op welke type klant richt Stitching Stories zich? 

“Dat verschilt enorm. We hebben veel artiesten die onze kleding leuk vinden, omdat het ook exclusiever is. Claude bijvoorbeeld draagt vaker kleding van ons, net als voetballer Eljero Elia, maar ook dj’s. We merken dat onze doelgroep best subcultureel en stads is. Ik zie ons niet snel verkocht worden in Lutjebroek bijvoorbeeld.”

Tekst loopt door onder de beelden.

Hoe heb je de financiering voor elkaar gekregen? 

“Veel sparen. Ik heb een tijdje bijverdiend als grafisch vormgever en dat geld stopte ik erin. In 2022 heb ik een crowdfunding gehouden en 12.000 euro opgehaald. Het streefdoel was 10.000 euro. Met het geld konden we overstappen naar de impactateliers. In de periode ervoor maakte ik alle kleding zelf. 

We merken momenteel dat we groeien en dat we daardoor meer investeringen maken. Tot nu toe draaien we steeds quitte. We maken geen winst op het moment. Het groeien gaat mondjesmaat, maar ik ben blij met hoe het nu gaat. Als je te hard gaat kun je je visie en manier van werken verliezen. De komende tijd gaan we focussen en naamsbekendheid en op het vertellen van ons verhaal.”

Hebben jullie veel concurrentie? 

“Niet veel bedrijven werken op de manier zoals wij het doen. Er wordt wel met duurzame materialen gewerkt, maar de productie vindt plaats in het buitenland. Of ze werken alleen met impactateliers, maar geen tweedehandsstoffen. We vinden het lastig om op te moeten boksen tegen gevestigde streetwearbrands in Nederland die ook meer marketingbudget hebben. We zijn wel op zoek naar financiering om onze kern sterker neer te kunnen zetten.”

Waar staat het merk over 5 jaar? 

“Mijn droom is om een pand te hebben waarbij een winkel, een impactatelier en fotostudio samenkomen. Op die manier is de keten meer zichtbaar en zien klanten ook hoe de kleding tot stand komt. 

Ook hopen we over 5 jaar een pop-up te hebben in Japan. Qua stijl is onze kleding heel uitgesproken en Nederlanders zijn dat minder. In Japan durven mensen zich te kleding zoals ze zelf willen. Dat geldt ook voor Londen: tijdens een beurs waren we daar in 1 keer uitverkocht, want mensen zijn daar ook veel meer uitgesproken qua kledingstijl.”

Houden jullie je dan in voor de ‘nuchtere’ Nederlanders? 

“Ja, ik denk het stiekem wel. Ik zou altijd willen zeggen dat ik dat niet doe, maar ik denk dat we toch een beetje inspelen op de Nederlandse doelgroep, om toch ook omzet te kunnen maken.”