Door Dirk Mulder
Sectormanager food en retail bij ING

Blurring is hot. En blurring zou de redding moeten zijn voor de retail. Maar wat betekent blurring eigenlijk? To blur is het Engelse woord voor verdoezelen, vervagen. In economische termen betekent blurring branchevervaging. Bijvoorbeeld in het geval van combinaties tussen retail en horeca. En dan niet het verschijnsel dat ondernemingen hun assortiment steeds meer verbreden. In het buitenland schieten deze concepten als paddenstoelen uit de grond. Het gaat daar veel meer om fast dining concepten. Vers eten afhalen bij de counter en ter plekke eten of onderweg. De combinatie van snelheid die bij het huidige consumentenpatroon past. In Nederland kunnen we daar nog wel een puntje aan zuigen en mogen er qua klantenservice wat tandjes bij.

Blurring is niet nieuw en kwam vroeger ook al voor. Denk aan La Place bij V&D en de foodafdeling van HEMA. Maar blurring is ook nu weer helemaal in. Als retailers de concurrentiestrijd met webwinkels willen overleven, moet shoppen zich onderscheiden van iets in een webshop aanklikken. De consument is de afgelopen jaren minder gaan uitgeven in winkels, maar er komen sinds 2008 nog wel ieder jaar winkelmeters bij. De omzet per vierkante meter daalt drastisch en daarvoor moeten er nieuwe oplossingen komen. Dat zit ‘m met name in het verhogen van het bonbedrag. Niet méér consumenten naar de winkelstraat brengen, maar de klanten die over de vloer komen langer vasthouden. In de vorm van assortimentsverbreding en branchevervaging maar ook met een mix aan faciliteiten en diensten. Met name retail en horeca kunnen elkaar versterken in de winkel als ontmoetingsplek. Het aanbieden van een drankje en een hapje past daarbij. Maar hoe ver kan je daarin gaan?

Blurring is ook het aanbieden van een glaasje wijn bij de opticien of herenmodezaak. Maar schieten we daar niet in door? De SlijtersUnie vindt van wel. Slijters verdedigen zich met hand en tand tegen het afbrokkelen van hun monopolie op de verkoop van drank. Hiertoe hebben ze de afgelopen jaren meerdere rechtszaken gevoerd tegen gemeentes, supermarkten en andere retailers. Volgens mij voeren ze een achterhoedegevecht, vergelijkbaar met het gevecht dat de taxiwereld voert met Uber. Blurring is hip en happening en consumenten laten zich niet tegen houden door rechtszaken aangespannen door partijen uit de ‘oude’ wereld. Maar er is ook een andere kant.

Grootwinkelbedrijven juichen blurring toe. Denk daarbij aan partijen als Jumbo met zijn Foodmarkt en een concept als AH to go. Er ligt een grens waar het gaat om volksgezondheid en/of veiligheid. Horeca heeft duidelijk een andere dynamiek en regels. Dat is wat anders dan het op grote schaal in kledingzaken, kappers en meubelboulevards gratis aanbieden van alcohol. Dat is nooit goed geweest voor volksgezondheid. En nee, het doet niks ernstigs met openbare orde en veiligheid. Nog niet.

Afgelopen jaren is het aantal mensen met slok op achter stuur meer dan gehalveerd en loopt het drankgebruik terug. En dan willen we alcohol gratis weggeven in winkels. Zo werd mij laatst gevraagd of ik namens ING met een foto in de krant zou willen met mensen in één van onze filialen, die aan de champagne zitten na het regelen van een hypotheek, met slok op achter stuur worden gepakt en de politie vertellen dat ze net bij ING vandaan komen.

Nu weet ik wel dat blurring meer is dan alleen drankje in de winkel. Blurring is haast een noodzaak geworden om het winkelen aantrekkelijker te maken. Ten aanzien van de inzet van alcohol heb ik een genuanceerder beeld. Op één staat dat retailers moeten realiseren wie hun klant is en welk concept hierbij past. Vul dat op een goede manier in. Blurring kan daar een onderdeel van zijn, maar dat hoeft niet.

Richting SlijtersUnie zou ik zeggen ga in plaats van rechtszaken voeren, onderzoeken hoe je je eigen businessmodel aantrekkelijker kunt maken. Je kan blurring ook als kans zien en er moet natuurlijk wel een ‘level playing field’ zijn. Dus lever wijn aan die modewinkel of organiseer zelf een proeverij met een kaasje erbij.