"Wat nou als je iets koopt waarbij duurzaamheid niet alleen een claim is op de doos, maar ook daadwerkelijk in het gebruik?" Dat vroeg oprichter Reda Jouahri zich af toen hij eens voor schoonmaakmiddelen op pad werd gestuurd. Zo ontstond het idee voor Kinfill, een duurzaam en ecologisch verantwoorde, hervulbare innovatie in schoonmaken.
 

Hoe is Kinfill begonnen?

“Mijn vrouw leefde veel duurzamer dan ik. Ik snapte daar nog niet zo veel van, maar toen we gingen samenwonen moest ik ook naar de bio-supermarkt. Daar was alles veel duurder dan bij Albert Heijn, maar je kreeg in essentie hetzelfde product. Ik dacht: wat als je nou iets koopt waarbij duurzaamheid niet alleen een claim is op de doos, maar ook daadwerkelijk in het gebruik? Je vult zelf die Kinfill-fles weer bij als hij leeg is, dus je voelt dat het geen loze claim is. De producent die we in het begin kozen zei: prima, ik maak het, maar niemand wil dit hebben. Daar werken we nog steeds mee.”
 

Je noemt Kinfill liever geen startup. Waarom niet? 

“Veel startups zijn bezig met moeilijke termen die ik niet begrijp. Voor mij is het simpeler: ik ben een ontwerper die een bedrijf is gestart. Ik vind het fascinerend hoe ingewikkeld dat gemaakt wordt. Ben je dan nog wel bezig met dat wat je doet? Ben ik niet hetzelfde als de lokale visboer op de hoek? Een bedrijf is vaak niet meer dan dat. We zijn een klein team zonder poeha: zonder pingpongtafel of zitzakken.”

Hoe zit het met de naam? 

“Ik moest een woord bedenken dat internationaal ook zou werken, zoals Spotify. Ik ben gaan spelen met ‘next of kin’. En ‘fill’ van vullen.”

 

Jullie verspreiding in het buitenland ging erg makkelijk, hoe is dat zo gekomen? 

“Dat hangt samen met excellentie zoeken in hoe je het neerzet, hoe het voelt en hoe je erover praat. Vanaf het begin hadden mensen het idee dat het al heel lang bestond omdat de details klopten. De communicatie is vanaf het begin in het Engels. Met die keuze verloren we terrein in Nederland maar zitten we nu wel in heel Scandinavië, Israël, China, Australië en Korea. Je moet mensen de kans geven om het te ontdekken en niet een té lokaal product maken. We bedienen straks een markt van drie miljard mensen, om dat op te bouwen moet je een lange adem hebben.”
 

Wat is de grootste uitdaging geweest? 

“De grootste uitdaging ben ik zelf: hoe ga ik met dingen om en hoe reageer ik? Zeker als ik kijk ten opzichte van drie jaar geleden, toen was ik verschrikkelijk. Ik was gestrest, wist niet wat ik deed. Hoe motiveer je dan een team? We zijn van veertien mensen naar tien werknemers teruggegaan. Daardoor heb ik veel meer een band met iedereen.

Maar dat is echt de uitdaging: hoe groot kan ik denken, hoe reageer ik op situaties? Dat gaat steeds beter. Het is maar een rol die we hier hebben, het heeft geen zin om tekeer te gaan tegen iemand die thuis ook nog moeder is, bijvoorbeeld." 
 

Wat had je van te voren graag als advies gehad? 

“Ik had een boek aan mijzelf willen schrijven. Maar ik zou tegen mijzelf willen zeggen: doe rustig. Het komt. Het groeit organisch. Ik denk dat ik vaak wat ongelukkiger was omdat ik het niet hard genoeg vond gaan. Maar optimalisatie duurt jaren en alles heeft tijd nodig, dat wist ik gewoon niet.